Құрылымы жағынан сыбызғы – ұзындығы 50-70 см, 3-5 ойнайтын саңылаулары бар қамыс түтік. Кейінірек ағаштан және металдан, дәлірек айтқанда мыстан сыбызғы жасай бастады. Бірақ қандай материал қолданылса да, ауаның ағып кетуіне жол бермеу үшін қой немесе ешкінің ішегі (өңеш) міндетті түрде тартылған. Құрылымның қарапайымдылығы көмеймен ән айту элементтерін пайдалана орындаудың ең күрделі техникасымен өтеледі. «Онымен: 1) дыбыс-бейнелеу бастауы үлкен орын алатын тотемдік немесе киелі жануарлар мен құстардың бейнелерімен байланысты күйлер; 2) аңыздарда музыканың тікелей сиқырлы мақсаты туралы айтылатын күйлер (басқа әлемнің күштерінің, жыландардың, айдаһарлардың баурап алуы; жануарлар мен адамдарға сиқырлы әсер ету)» [14, 38 б.]. Кейбір ақпарат берушілердің пікірінше, ертеде шашыраңқы табынды жинауға немесе жыртқыш аңдарды үркітуге мүмкіндік беретін арнайы әуендер (күйлер) болған, бұл музыканың үйлестіруші, реттеуші күшіне деген халық сенімін көрсетеді.
Әлем халықтарының мифтері мен ертегілеріндегі мәдени қаһарман – бақташының бейнесі оның сыбызғыда ойнауымен байланысты, ертедегілердің түсінігінде, сыбызғы сиқырлы қасиеттерге ие, оның зұлым күштерді «сиқырлауға» және мейірімді күштерді, мысалы, тотемдік жануарларды немесе құстарды көмекке «шақыруға» ерекше дарыны болды.
